A partir do ano 2000, os teléfonos móbiles han adquirido funcionalidades que van moito máis alá de limitarse a só chamar, traducir ou enviar mensaxes de texto: pódese dicir que incorporaron as funcións dos dispositivos tales como PDA, cámara de fotos, cámara de vídeo, consola de videoxogos portátil, axenda electrónica, reloxo espertador, calculadora, micro-proxector, radio portátil, GPS ou reprodutor multimedia (ao momento de causar a obsolescencia de varios deles)/deles), e que tamén poden realizar unha multitude de accións nun dispositivo pequeno e portátil que levan practicamente todos os habitantes dos países desenvolvidos e un número crecente de habitantes dos países en desenvolvemento. A este tipo de evolución do teléfono móbil coñéceselle como teléfono intelixente (ou teléfono autómata).
O primeiro antecedente técnico da telefonía móbil foron os servizos de comunicación públicos de radiotelefonía establecidas nalgunhas cidades estadounidenses durante os anos 1940. Así, AT&T estableceu un servizo dese tipo na cidade de San Luís (Misuri) en 1946, que usaba un único transmisor e ofrecía seis canles de transmisión, a popularidade do servizo fixo que rapidamente quedase bloqueado, pero en 1947 AT&T deu coa solución, en lugar de utilizar un único transmisor, creou unha rede de transmisores de baixa potencia, cada un para unha área concreta ou "célula" (de aí derivou o termo teléfono celular que en moitos países é a forma de referirse á telefonía móbil). Con todo, a noción de telefonía móbil fora xa anticipada moito tempo antes, así William Edward Ayrton (1847-1908), catedrático de física aplicada e enxeñería eléctrica nunha conferencia no Brittish Imperial Institute en 1897 dixo:
Non hai dúbida de que chegará o día en que probablemente tanto eu como vostedes seriamos esquecidos, no que os cables de cobre, ferro e a gutapercha que os recubre serán relegados ao museo das antigüidades. Entón cando unha persoa queira telegrafiar a un amigo, mesmo sen saber onde poida estar, chamará cunha voz electromagnética que será escoitada por aquel que teña o oído electromagnético, pero que permanecerá silenciosa para todos os demais. Dirá «onde estás?» e a resposta chegará audible á persoa co oído electromagnético: «Estou no fondo dunha mina de carbón, ou cruzando ándelos, ou no medio do Pacífico»
Ayrton, 1884, p. 5481
A finais dos anos 50 do século XX, o científico soviético Leonid Ivanovich Kupriyanovich desenvolveu un sistema de comunicación móbil que culminou no modelo KL-1, que utiliza ondas de radio e é capaz de alcanzar unha distancia de 30 km e pode dar servizo a varios clientes. Este teléfono móbil patentouse o 11 de xaneiro de 1957 co Certificado de Patente n.º 115494. Foi a base para a investigación que Kupriyanovich comezou o ano seguinte no Instituto de Investigación Científica de Voronezh. Desta investigación xurdiu o Altai, que se distribuíu comercialmente en 1963, chegou a estar presente en máis de 114 cidades da Unión Soviética e deu servizo a hospitais e médicos. Cun Altai os usuarios podíanse comunicar a outro Altai, a teléfonos fixos e a cabinas de teléfono convencionais. O sistema estendeuse por outros países de Europa do Leste, como Bulgaria, que o mostraría na Exposición Internacional Inforga.2
A primeira rede comercial automática foi a de NTT de Xapón en 1974, seguida pola NMT, que funcionaba en simultáneo en Suecia, Dinamarca, Noruega e Finlandia en 1981 usando teléfonos de Ericsson e Mobira (o devanceiro de Nokia). En Estados Unidos as primeiras redes de teléfonos celulares apareceron en Chicago en 1978, onde 10 "células" comunicaban a 2000 usuarios, e ao ano seguinte creouse un sistema similar en Xapón. Arabia Saudita tamén usaba a NMT e púxoa en operación un mes antes que os países nórdicos. O primeiro antecedente respecto ao teléfono móbil en Estados Unidos é da compañía Motorola, co seu modelo DynaTAC 8000X. O modelo foi deseñado polo enxeñeiro de Motorola Rudy Krolopp en 1983. O modelo pesaba pouco menos dun quilo e tiña un valor de case 4000 dólares estadounidenses. Krolopp incorporaríase posteriormente ao equipo de investigación e desenvolvemento de Motorola liderado por Martin Cooper. Tanto Cooper como Krolopp aparecen como propietarios da patente orixinal. A partir do DynaTAC 8000X, Motorola desenvolvería novos modelos como o Motorola MicroTAC, lanzado en 1989, e o Motorola StarTAC, lanzado en 1996 ao mercado. Basicamente podemos distinguir no planeta dous tipos de redes de telefonía móbil, a existencia das mesmas é fundamental para que podamos levar a cabo o uso do noso teléfono celular, para que naveguemos na internet ou para que enviemos mensaxes de texto como o facemos habitualmente. A primeira rede é a Rede de Telefonía móbil de tipo analóxico (TMA), a mesma establece a comunicación mediante sinais vocais analóxicos, tanto no tramo radioeléctrico como no tramo terrestre; a primeira versión da mesma funcionou na banda radioeléctrica dos 450 MHz, logo traballaría na banda dos 900 MHz, en países como España, esta rede foi retirada o 31 de decembro de 2003. Logo temos a rede de telefonía móbil dixital; aquí xa a comunicación leva a cabo mediante sinais dixitais, isto permítenos optimizar tanto o aproveitamento das bandas de radiofrecuencia como a calidade da transmisión dos sinais. O expoñente máis significativo que esta rede posúe actualmente é o GSM e a súa terceira xeración UMTS (ambos funcionan nas bandas de 850/900 MHz) no 2004, chegou a alcanzar os 100 millóns de usuario.
Alex Ribeiro Romera 4ºB
O primeiro antecedente técnico da telefonía móbil foron os servizos de comunicación públicos de radiotelefonía establecidas nalgunhas cidades estadounidenses durante os anos 1940. Así, AT&T estableceu un servizo dese tipo na cidade de San Luís (Misuri) en 1946, que usaba un único transmisor e ofrecía seis canles de transmisión, a popularidade do servizo fixo que rapidamente quedase bloqueado, pero en 1947 AT&T deu coa solución, en lugar de utilizar un único transmisor, creou unha rede de transmisores de baixa potencia, cada un para unha área concreta ou "célula" (de aí derivou o termo teléfono celular que en moitos países é a forma de referirse á telefonía móbil). Con todo, a noción de telefonía móbil fora xa anticipada moito tempo antes, así William Edward Ayrton (1847-1908), catedrático de física aplicada e enxeñería eléctrica nunha conferencia no Brittish Imperial Institute en 1897 dixo:
Non hai dúbida de que chegará o día en que probablemente tanto eu como vostedes seriamos esquecidos, no que os cables de cobre, ferro e a gutapercha que os recubre serán relegados ao museo das antigüidades. Entón cando unha persoa queira telegrafiar a un amigo, mesmo sen saber onde poida estar, chamará cunha voz electromagnética que será escoitada por aquel que teña o oído electromagnético, pero que permanecerá silenciosa para todos os demais. Dirá «onde estás?» e a resposta chegará audible á persoa co oído electromagnético: «Estou no fondo dunha mina de carbón, ou cruzando ándelos, ou no medio do Pacífico»
Ayrton, 1884, p. 5481
A finais dos anos 50 do século XX, o científico soviético Leonid Ivanovich Kupriyanovich desenvolveu un sistema de comunicación móbil que culminou no modelo KL-1, que utiliza ondas de radio e é capaz de alcanzar unha distancia de 30 km e pode dar servizo a varios clientes. Este teléfono móbil patentouse o 11 de xaneiro de 1957 co Certificado de Patente n.º 115494. Foi a base para a investigación que Kupriyanovich comezou o ano seguinte no Instituto de Investigación Científica de Voronezh. Desta investigación xurdiu o Altai, que se distribuíu comercialmente en 1963, chegou a estar presente en máis de 114 cidades da Unión Soviética e deu servizo a hospitais e médicos. Cun Altai os usuarios podíanse comunicar a outro Altai, a teléfonos fixos e a cabinas de teléfono convencionais. O sistema estendeuse por outros países de Europa do Leste, como Bulgaria, que o mostraría na Exposición Internacional Inforga.2
A primeira rede comercial automática foi a de NTT de Xapón en 1974, seguida pola NMT, que funcionaba en simultáneo en Suecia, Dinamarca, Noruega e Finlandia en 1981 usando teléfonos de Ericsson e Mobira (o devanceiro de Nokia). En Estados Unidos as primeiras redes de teléfonos celulares apareceron en Chicago en 1978, onde 10 "células" comunicaban a 2000 usuarios, e ao ano seguinte creouse un sistema similar en Xapón. Arabia Saudita tamén usaba a NMT e púxoa en operación un mes antes que os países nórdicos. O primeiro antecedente respecto ao teléfono móbil en Estados Unidos é da compañía Motorola, co seu modelo DynaTAC 8000X. O modelo foi deseñado polo enxeñeiro de Motorola Rudy Krolopp en 1983. O modelo pesaba pouco menos dun quilo e tiña un valor de case 4000 dólares estadounidenses. Krolopp incorporaríase posteriormente ao equipo de investigación e desenvolvemento de Motorola liderado por Martin Cooper. Tanto Cooper como Krolopp aparecen como propietarios da patente orixinal. A partir do DynaTAC 8000X, Motorola desenvolvería novos modelos como o Motorola MicroTAC, lanzado en 1989, e o Motorola StarTAC, lanzado en 1996 ao mercado. Basicamente podemos distinguir no planeta dous tipos de redes de telefonía móbil, a existencia das mesmas é fundamental para que podamos levar a cabo o uso do noso teléfono celular, para que naveguemos na internet ou para que enviemos mensaxes de texto como o facemos habitualmente. A primeira rede é a Rede de Telefonía móbil de tipo analóxico (TMA), a mesma establece a comunicación mediante sinais vocais analóxicos, tanto no tramo radioeléctrico como no tramo terrestre; a primeira versión da mesma funcionou na banda radioeléctrica dos 450 MHz, logo traballaría na banda dos 900 MHz, en países como España, esta rede foi retirada o 31 de decembro de 2003. Logo temos a rede de telefonía móbil dixital; aquí xa a comunicación leva a cabo mediante sinais dixitais, isto permítenos optimizar tanto o aproveitamento das bandas de radiofrecuencia como a calidade da transmisión dos sinais. O expoñente máis significativo que esta rede posúe actualmente é o GSM e a súa terceira xeración UMTS (ambos funcionan nas bandas de 850/900 MHz) no 2004, chegou a alcanzar os 100 millóns de usuario.
Alex Ribeiro Romera 4ºB
Ningún comentario:
Publicar un comentario