James Joyce escribía cartas moi explícitas e subidas de ton ao seu amante e futura muller, Nora. O que non é tan coñecido é a súa inquietude polas flatulencias.
Gabriel García Márquez recibiu unha forte puñada de Mario Vargas Llosa o 12 de febreiro de 1976.
Aldous Huxley tiña unha vista deficiente e, aínda que non fose cego, decidiu aprender braille para poder dar descanso aos seus resentidos ollos sen ter que renunciar á lectura.
Truman Capote planificaba a súa obra literaria con incrible antelación. Truman trazaba o programa literario para o seguintes vinte anos todas as obras que describira en 1949 foron aparecendo, unha tras outra, nos anos posteriores.
Georges Simenon, creador do soado comisario Maigret, comezaba as súas novelas lendo unha guía telefónica. Pronunciaba nomes e apelidos no alto ata que atopaba os que mellor soaban á hora de dar forma aos seus personaxes.
Umberto Eco, ao contrario que outros escritores máis radicais, combina a escritura a man co computador.
Charles Dickens é a excepción que confirma a regra de que os escritores necesitan soidade para concentrarse.
A Dickens gustáballe rodearse de xente para escribir, aínda que de cando en cando interviña na conversación, iso si, sen deixar de mover a pluma.
Don DeLillo, en cambio, ten unha teoría particular para explicar a súa preferencia pola clásica máquina de escribir, en oposición ao computador:
Necesito o ruído das teclas, das teclas da máquina de escribir manual. A materialidad dun tecleo ten un peso, é coma se usase martelos para esculpir as páxinas. É coma se labrase o mármore, só que os meus traballos son bidimensionales: gústame ver as palabras e as frases cando van tomando forma. É un feito estético. Do computador non me gustan nin sequera as letras.
Alex Ribeiro Romera
Ningún comentario:
Publicar un comentario